~Arogant~ Part 10.

Key pewnym krokiem przekroczył próg galerii. Mimo że ta cała pewność była jedynie grą pozorów, to trzymał się jej jak tonący brzytwy. Tak naprawdę w środku cały się trząsł, ciągle mając nadzieję, że nie popsuł wszystkiego i Oliwia mu wybaczy.

- I jesteś pewien, że tutaj będzie? – rzucił kolejne spojrzenie Jong’owi.

- Przestań go już męczyć. Ile jeszcze razy ma ci to powtarzać? – Sophie z poirytowaniem wydęła usta.

- Kobieto, nie odzywaj się. To przez ciebie ostatnio uciekła.

- Nie przeze mnie, tylko przez twoją głupotę – Dźgnęła go palcem w pierś. – Nie miałam pojęcia, iż Liv nie wie, że jesteśmy kuzynami.

Key wiedział, że dziewczyna miała rację, ale za nic nie chciał się do tego przyznać. Jego duma już wystarczająco wycierpiała. Musiał jakoś ratować jej nędzne resztki. Z wściekłością, która chwilowo przytępiła kłębiące się w nim wątpliwości i niepewność, odwrócił się do niej i objął wzrokiem salę. Kątem oka dojrzał Minho, który właśnie znikał w jednym z mniejszych pomieszczeń. Nie zwracając uwagi na towarzyszącą mu parę, szybko ruszył za wysokim chłopakiem. Ostatnie metry pokonał prawie biegiem, ale kiedy tylko przekroczył próg stanął jak wryty. Jego wzrok od razu powędrował do płócien zawieszonych na przeciwległej ścianie.

Na wszystkich trzech widniała jego twarz. Każdy portret wyrażał inne uczucia, ale każdy sprawiał, że czuł się jakby patrzył w lustro.

Na pierwszym płótnie zatytułowanym „Nadzieja” miał takie otwarte, szczere oczy. Były przejrzyste i wyczuwało się w nim radość. Patrzył, jakby miał przed sobą coś cennego, czego nie chciał i nie mógł stracić.

Na drugim na pierwszy rzut oka spojrzenie było gorące, duszne, ale po chwili jakby zaczynało pulsować przyjemnym, kojącym ciepłem. Jego oczy hipnotyzowały i sprawiały, że człowiek zaczynał myśleć o ocierających się o siebie wilgotnych ciałach i niekończących się pocałunkach. Jednak obiecywały też czułe objęcia, zabierające wszystkie smutki. Tabliczka pod spodem informowała, że obraz nazywał się „Miłość”.

Key wpatrywał się zafascynowany w dwa pierwsze wizerunki. Na jego ustach powoli pojawiał się zadowolony uśmiech, a ściskający do tej pory jego serce niepokój, zaczynał powoli odpływać. Ciągle uśmiechnięty, skupił wzrok na trzecim obrazie. Niestety ten już nie przysparzał mu powodów do radości.

Kibum znowu widział swoją twarz. Była trochę podobna do tej pierwszej, ale również tak okropnie inna. Wyczuwał nutę pożądania, ale też niepokój. Jego wizerunek emanował żądzą, ale nie było tam żadnego ciepła, jedynie irytująca pewność siebie.  Tylko tutaj namalowała coś więcej oprócz niego. Jego ciało obejmowały damskie dłonie, które odciągały go i gładziły. Po jego ramieniu wiły się damskie włosy, a w cieniu, tuż przy jego uchu widoczny był zarys damskiej twarzy. Na tabliczce z tytułem widniały tylko trzy litery – „Ból”

Chłopak z wysiłkiem odwrócił głowę. Nie podobał mu się ten obraz. Na Boga, może był arogancki, ale nie był draniem. To nie jest on i zrobi wszystko, żeby przekonać o tym Oliwię.

- Liv, słonko, zanim się zden… - ciszę przerwał głos, stojącego krok przed nim Minho.

- Zdajesz sobie sprawę, że twoje godziny są policzone – cicho przerwała mu Liv.

- Nie denerwuj się. Jak się nad tym zastanowisz, to zrozumiesz, że zrobiłem to dla ciebie – chłopak ostrożnie postawił krok w tył.

- Dla mnie? Minho, ja cię normalnie – szybko okręciła się na pięcie – Zabiję.

Key popatrzył prosto w szeroko otwarte oczy dziewczyny. Mógłby przysiąc, że na początku rozbłysły z radości, ale to uczucie natychmiast zastąpiła panika. Dziewczyna niespokojnie sie poruszyła. Kibum praktycznie widział jak jej mózg pracuje na najwyższych obrotach, próbując coś wymyślić. Zauważył też moment, w którym zdecydowała się uciec. Na jej twarzy pojawiła się rezygnacja, a ramiona lekko opadły. Piękna kolorowa sukienka tylko bardziej podkreśliła nagłą bladość jej policzków.

Zanim zdążył zareagować, Oliwia błyskawicznie przemknęła koło niego, wymykając się do dużej sali. Key obrócił się i wyłowił wzrokiem jej plecy, znikające w tłumie ludzi. Mocno zacisnął pięści i wyprostował ramiona. Nie po to się zakochiwał, żeby nie móc się teraz tym cieszyć.

- Stary – powiedział do siebie. – Spieprzyłeś, więc pora, żeby to naprawić.

Oliwia szybkim krokiem wyszła z sali i zaczęła szukać Onew. W końcu dojrzała go, stojącego z Matem przy jednym z obrazów.

-Jinki… – Oliwia chwyciła go za rękaw.

- Hej kotku – uśmiechnął się do niej. – Jestem z cienie taki dumny. Wystawa jest rewelacyjna.

- Dziękuję – mimo zdenerwowania nie mogła powstrzymać dumnego uśmiechu.

- Chyba mi to powinieneś powiedzieć – zaczął Mat rozbawionym tonem.

- Niby dlaczego? To w końcu moje obrazy.

- Ale to ja musiałem się męczyć, żeby cię przekonać do wystawy. Nawet nie wiesz ile się wycierpiałem…

- Dobra, dobra cwaniaczku – dziewczyna poklepała go lekko po policzku. – Oboje dobrze wiemy jaki procent z tego wyciągasz.

- Oj tam zaraz wyciągasz… - szeroko się uśmiechnął. – Też muszę jakoś zarabiać. Przecież wiesz. Poza tym ostro się targowałaś. Masz szczęście, że przyjaźnię się z Onew.

- Biedactwo – popatrzyła na niego z fałszywym współczuciem.

- Dobra, skończcie już te kłótnie – Onew zgromił ich spojrzeniem. – Szukałaś mnie?

- Tak.

- Coś się stało? – popatrzył na nią zaniepokojony, dostrzegając bladość jej twarzy.

- Trochę źle się czuję

- Coś się stało? Masz gorączkę? – Opiekuńczym gestem dotknął jej czoła.

- Nie – szybko zaprzeczyła, lekko się krzywiąc. – Tylko trochę boli mnie głowa.

- Może chcesz tabletkę? – zapytał się Mat. – Na pewno mam coś w biurze.

- Nie, dzięki. Poczuję się lepiej, jak wrócę do domu – uśmiechnęła się uspakajająco. – Miałam chyba za dużo wrażeń jak na jeden raz.

- Nie dziwię się. Pamiętam jaka spięta byłaś przez ostatnie kilka dni. Każdy by w końcu wysiadł.

Oliwia wiedziała, że Onew miał na myśli wystawę. Nawet słowem się nie zająknęła o swoich problemach z Key. Nie potrafiła tego wyjaśnić, ale jakoś nie mogła o tym mówić. Wystarczy, że Minho i Anastazja już wiedzą, nie widziała potrzeby, żeby jeszcze jego tym zamęczać.

- Masz rację. Chyba dopiero teraz to do mnie dociera.

- Nie przejmuj się, to już koniec. Jutro będziesz jak nowo narodzona.

Obyś miał rację, bo jeszcze chwila, a zwariuję.

- To podrzucisz mnie do domu? Wiem, że się dobrze bawisz, ale to tylko chwila i zaraz mógłbyś wrócić.

- Dobry wieczór, doktorze L.

- O pan Kibum – Jinki uśmiechnął się do chłopaka, który nagle się pojawił. – Co tutaj robisz?

- Dowiedziałem się, że Liv ma wystawę i nie mogłem przepuścić takiej okazji – szeroko się uśmiechnął.

- To wy się znacie?

- Tak – chłopak rzucił Oliwi spojrzenie z ukosa. – Powiedziałbym, że nawet dość dobrze się znamy.

- Liv nigdy o tobie nie mówiła…

- Bo nie było o czym – wysyczała przez zaciśnięte zęby.

Onew przesuwał spojrzenie z jednego na drugie, a na jego twarzy pojawiło się zdezorientowanie.

Nagle Key lekko objął dziewczynę w pasie i przycisnął do swojego boku.

- Liv nie chciała nic wcześniej mówić, bo nie była pewna pana reakcji, ale uważam, że…

- Nie prawda! – rzuciła mu wściekłe spojrzenie.

Jinki obserwował tą wojnę gniewnych spojrzeń, a na jego ustach zaczynał rozkwitać domyślny uśmiech.

- Panie Kibum…

- Doktorze L, niech pan mi mówi Key – rzucił z uśmiechem, na chwilę odwracając wzrok od Liv.

- W takim razie, Key, Oliwia źle się czuję i poprosiła mnie, żebym odwiózł ją do domu…

- Ja ją odwiozę.

- Nie!

- Doskonale! Dzięki tobie będę mógł zostać tutaj dłużej.

- Jinki! To ty miałeś mnie odwieźć!

- Ależ rybko – poklepał ją lekko po głowie. – Umówiłem się z Matem na piwo.

- Przykro mi Liv, ale tym razem mu nie odpuszczę.

- W takim razie pojadę taksówką albo poproszę tego zdrajcę Minho.

- Minho jest teraz zajęty – Mat rzucił szybkie spojrzenie w głąb Sali. – I wątpię, żeby miał ochotę, aby ktokolwiek mu przeszkadzał.

- Taksó…

- Liv, nie wygłupiaj się – Key mocno chwycił ją za rękę. – Ja cię odwiozę – szybko uniósł drugą dłoń i zakrył jej usta, które już otwierała w proteście. – Czasami mam wrażenie, że ona potrafi się tylko spierać i kłócić.

- Świetnie wiem co masz na myśli – Onew pokiwał głową.

Liv próbowała krzyknąć oburzona, ale uniemożliwiła jej to przyciśnięta do ust ręka. W efekcie jej oczy ciskały błyskawice, ale słychać było tylko przytłumione fuknięcia.

- To my się już pożegnamy.

- Tak, tak, jedźcie. Tylko – Jinki ostrzegawczo uniósł palec. – Uważaj jak jedziesz. Bez wygłupów.

- Jak zawsze – uśmiechnął się ostatni raz i pociągnął za sobą, opierającą się dziewczynę.