~Arogant~ Part 11.

Oliwia miała kolejny raz uczucie deja vu – Key znowu ją gdzieś wlókł i znowu nie zwracał uwagi na jej protesty. Niestety tym razem naokoło kręciło się sporo ludzi i do tego kilkoro z nich widziała wcześniej w galerii. Nie mogła sobie pozwolić na żadną scenę, więc pozwoliła się zaprowadzić do auta i bez żadnych uwag wsiadła do środka.

Chłopak szybko obszedł samochód i usadził się za kierownicą. Rzucił kątem oka na jej mocno zaciśnięte pięści i zacięty wyraz twarzy. Ze zrezygnowaniem pokręcił głową i pochylił się, żeby zapiąć jej pas. Oliwia, najbardziej jak się dało, wtuliła się w fotel i odwróciła twarz w stronę bocznej szyby, zupełnie ignorując jego poczynania.

Key uruchomił auto i z cichym pomrukiem wyjechali z parkingu. Jechali już ponad 15 minut w absolutnej ciszy, której nie rozpraszał nawet dźwięk radia. Powietrze między nimi było tak gęste, że wręcz można było je kroić nożem. Nagle Oliwia oderwała się od okna i rzuciła chłopakowi oskarżycielskie spojrzenie.

- To nie jest droga do mojego domu!

- To logiczne, przecież nie wiem gdzie mieszkasz.

- Tam jest przystanek. Wysadź mnie, z łaski swojej.

- Nie.

- Jak to nie?!

- Normalnie. Powiedziałem, że odwiozę cię do domu i to zrobię.

- Jak sam zauważyłeś nie wiesz, gdzie mieszkam, a ja nie mam zamiaru ci tego mówić, więc nie masz jak tego zrobić. Dlatego wysadź mnie…

- A kto powiedział, że wiozę cię do TWOJEGO domu? – nieznacznie uniósł brwi.- Jedziemy do mnie.

- Nie ma mowy! Nigdzie z tobą nie jadę.

- Oczywiście, że jedziesz. Nie masz wyjścia.

- Natychmiast mnie wysadź.

- Kotku, wysiądziesz z tego auta tylko i wyłącznie pod moim mieszkaniem – rzucił jej spojrzenie z ukosa. – Mało tego, wysiądziesz i grzecznie pójdziesz ze mną do środka, a potem porozmawiamy.

- Nie mamy o czym rozmawiać.

- Śmiem jednak twierdzić, że jest inaczej.

- A ja śmiem twierdzić, że się mylisz.

- To niemożliwe. – Key gwałtownie skręcił kierownicę i zajechał na parking pod blokiem.

Oliwia szybko nacisnęła przycisk, odblokowując pas i wypadła z samochodu. Key przeczuwając co kombinuje, błyskawicznie rozpiął swój i wyskoczył na zewnątrz. Już otwierał usta, chcąc za nią krzyknąć, ale zatrzymał się w pół słowa. Dziewczyna pochylała się nad chodnikiem, mocując się z butem, który utknął w szparze. Stał przez chwilę, obserwując jej szamotaninę i wysłuchując ognistych przekleństw. Westchnął zrezygnowany i powoli do niej podszedł.

- Oprzyj się o mnie – kucnął przy jej nodze.

Dziewczyna niechętnie oparła rękę na jego ramieniu – Co robisz? – krzyknęła zaskoczona i lekko się zachwiała, kiedy Key objął ciepłymi palcami jej kostkę i wyciągnął z buta jej stopę.

- Szybciej go wyciągnę, jak nie będziesz tak szarpać – oparł jej nogę na swoim udzie i zajął się wyciąganiem zaklinowanej szpilki.

- Uważaj tylko, żeby go nie popsuć.

- Spokojnie, zresztą nawet jak się popsuje, to kupie ci drugie.

- A z jakiej racji masz mi kupować drugie?!

- Cicho, jest już późno – rzucił jej spojrzenie z ukosa. – Dobra, już prawie… – jeszcze raz energicznie pociągnął. – Mam – tryumfalnie wyciągnął do niej rękę z butem. – W tym świetle nie widać zbyt dobrze, ale chyba tylko lekko się zarysował.

Oliwia zajęła się oglądaniem uszkodzonego obuwia, kompletnie ignorując chłopaka. Key chrząknął nieznaczenie i ciągle klęcząc uniósł na nią spojrzenie.

- Dzięki – wybąkała. – W takim razie ja już sobie… - nie dokończyła, bo Kibum nagle się podniósł, pozbawiając ją równowagi.

Zachwiała się, niebezpiecznie balansując na drugiej nodze. Jednak zanim się przewróciła, chwycił ją w pasie i uniósł, jakby nic nie ważyła.

- Ej! Postaw mnie – zaczęła się energicznie kręcić, niebezpiecznie wymachując ręką, w której trzymała szpilkę.

- Nie ma szans kotku. Zaraz zaczniesz się wykłócać i spróbujesz zwiać – ruszył w kierunku klatki.

- Oczywiście, że tak – zaczęła coraz bardziej się wić. – Natychmiast mnie postaw, bo cię zaraz walnę!

- Mamy humorki, co nie? – rzucił jej złośliwy uśmiech i zanim zdążył zorientować się, co zamierzał, przerzucił ją sobie przez ramię jak worek kartofli.

- Co ty do cholery robisz?! – zaczęła wierzgać nogami.

- Jak nie przestaniesz się kręcić, to zgubisz drugiego buta. Poza tym – klepnął ją lekko w pośladek. – Mówiłem ci, żebyś była cicho. Wszyscy już śpią.

Oliwia zamarła bardziej zaskoczona klapsem niż jego słowami. Key wykorzystując jej chwilową współpracę szybko wszedł do windy i pojechał na swoje piętro. Wyciągnął klucz z kieszeni i podrzucił dziewczynę, wygodniej układając ją na ramieniu.

- Auuuu! – rozległ się pełen pretensji krzyk.

Key otworzył drzwi i wszedł do mieszkania.

- Może już byś mnie postawił?

- Zaraz – delikatnie pogłaskał jej udo i zabrał się za zamykanie zamka.

Zrzucił swoje buty i ściągnął dziewczynie drugą szpilkę. Wszedł do salonu i upuścił swoje brzemię na kanapę. Oliwia poderwała się na kolana i wojowniczo na niego popatrzyła, wyciągając przed siebie rękę, w której wciąż trzymała szpilkę.

- Oddaj to potencjalnie niebezpieczne narzędzie – popatrzył na nią rozbawiony.

- Nic ci nie oddam – zrobiła zaciętą minę. – Co więcej, mam ci go zamiar wsadzić tam, gdzie najbardziej zaboli!

- Kocham cię.