Rozdział XVI ~ Należę do Ciebie

Byakuya poczuł ciężar, spoczywający mu na nodze. Powoli otworzył oczy i zauważył Maję, leżącą w poprzek łóżka, z głową ułożoną na jego udzie. Jej drobne dłonie obejmowały mocno jego rękę. Na twarzy Kuchiki-taichou pojawił się wyraz zdezorientowania. Zamknął z powrotem oczy i próbował przypomnieć sobie, co się stało. Pamiętał, co zaszło na polanie i to, że Maja zaniosła go do pensjonatu. Jednak, wciąż pozostawało dla niego zagadką, jakim cudem, tak szybko udało się go przenieść do rezydencji.

Jego rozmyślania przerwał dźwięk odsuwanych drzwi.

- Maja-chan znowu zasnęła przy łóżku Byakuyi – usłyszał cichy głos dziadka.

- Jak to znowu? – pomyślał.

- Tyle razy ją prosiłem, żeby normalnie położyła się spać. To przez to chodzi ciągle zmęczona.

- Kuchiki-san, wiesz, że próby zmuszenia jej do wyjścia z tego pokoju są bezcelowe – odezwał się Gato.

- Unohana-taichou, powiedziała, że rana całkiem się zagoiła i powinien się wkrótce obudzić, dlatego już nie powinniśmy się martwić – usłyszał zrezygnowane westchnięcie. – Przeniosę ją, musi się choć trochę wyspać.

- Od trzech tygodni niedojada i niedosypia. Jak tak dalej pójdzie, to sama zachoruje – w głosie starego służącego było słychać zmartwienie.

Poczuł, jak jego dziadek pochyla się nad materacem. Jednak, zanim zdążył podnieść dziewczynę, Byakuya chwycił go za rękę.

- W porządku, nie przeszkadza mi – rozległ się jego lekko schrypnięty głos.

- Byakuya! Obudziłeś się. Jak się czujesz? Wszystko w porządku – dopytywał się uradowany Ginrei.

- Czuję się dobrze. Czy możecie mi wyjaśnić, co mieliście na myśli mówiąc trzy tygodnie?

- Tyle czasu byłeś nieprzytomny. Okazało się, że miecz Kazehayi był pokryty trucizną, która sprawiła, że byłeś w śpiączce. Twoja rana już całkiem się wygoiła. Kapitan czwartego oddziału powiedziała, że po obudzeniu będziesz trochę osłabiony, ale, poza tym, nic więcej ci nie dolega.

- Rozumiem. A co z moja żoną? Dlaczego nie chce jeść?

- Odkąd cię przenieśli, nawet na krok nie opuszcza tego pokoju. Cały czas o ciebie dba. Zaczęliśmy się już martwić, bo wyraźnie widać, że jest bardzo zmęczona, ale żadnym sposobem nie udało na się przemówić jej do rozumu.

Kuchiki z zaniepokojeniem spojrzał na żonę. Jej twarz była blada, a oczy podkrążone.

- Dziadku, nie musisz dłużej o tym myśleć. Dopilnuję, aby Maja-chan wróciła do sił.

Maja obudziła się cudownie wypoczęta. Rozciągnęła się na posłaniu i przewróciła na drugi bok. Jednak, po chwili podniosła się przestraszona.

- Co się dzieje? Dlaczego leżę tylko w bieliźnie? I gdzie jest Byakuya? – ze zdezorientowaniem rozejrzała się po pokoju.

- Już się obudziłaś – głos kapitana Kuchiki dochodził z drugiej części pomieszczenia. – To dobrze się składa, bo kolacja ci nie wystygnie.

- Dobrze się czujesz? – zapytała zaniepokojona.

Owinęła się kocem i podbiegła do niego. Przykucnęła na poduszce i położył mu rękę na czole, upewniając się, czy nie ma gorączki.

- Dziękuję, że się martwisz. To zaiste obowiązek żony, aby dbać o zdrowie męża.

Przy słowie obowiązek, na twarzy dziewczyny pojawił się bolesny grymas.

- Skoro wszystko już z tobą w porządku, pozwolisz, że już sobie pójdę. Mam dużo rzeczy do zrobienia – podniosła się energicznie.

Jednak, nie zdążyła zrobić nawet jednego kroku, kiedy Byakuya z powrotem pociągnął ja na poduszkę.

- Jest wieczór i nie masz już nic do zrobienia – oznajmił oficjalny tonem.

- Pomogę pani Gato przy zmywaniu naczyń.

- Pani Gato ma cały sztab pokojówek do pomocy, więc na pewno świetnie sobie poradzi bez ciebie. Masz teraz siąść i spokojnie zjeść kolację – jego ton i groźne spojrzenie nie pozwalało na żaden sprzeciw.

Maja gniewnie zacisnęła usta i chwyciła łyżkę.

- Słyszałem, że przestałaś regularnie jadać i nie śpisz wystarczająco. Bardzo mi się to nie podoba. Dlatego, nie życzę sobie więcej takiego zachowania.

- To moja sprawa, więc nie musisz się tym przejmować – wymamrotała pomiędzy kęsami.

- Twoim obowiązkiem jest dbać o swoje zdrowie. Co by było, gdybyś była w ciąży? Naraziłabyś nie tylko siebie, ale również dziecko. Powinnością żony rodu Kuchiki…

Łyżka z trzaskiem upadła na podłogę. Zaskoczony Byakuya spojrzał na Maję. Zaczerwienione policzki, łzy w oczach, dłonie zaciśnięte w pięści. Cała jej postać wyrażała urazę i złość.

- OBOWIĄZEK! POWINNOŚĆ! Mam już tego serdecznie dość! – wykrzyknęła. – Tylko to się dla ciebie liczy, tylko tym dla ciebie jestem – podniosła się i skierowała się do wyjścia.

Zatrzymała się w połowie drogi i nie odwracając się w jego stronę, zaczęła mówić.

- Nie martw się, gdybym była w ciąży, nigdy bym do tego nie dopuściła. To dziecko byłoby dla mnie największym skarbem. Troszczyłabym się o nie z całych sił, bo ono należałoby do mnie, a aj do niego… Przynajmniej ono by mnie kochało – powiedziała, drżącym głosem i ponownie ruszyła do drzwi.

Byakuya siedział jak skamieniały, wpatrując się w plecy dziewczyny. Po chwili, znowu dobiegł go jej głos.

- Jak pójdziesz jutro do biura, to przyjdę spakować swoje rzeczy. Porozmawiam z dziadkiem, więc nie będziesz musiał nic mu wyjaśniać. Powiem mu, że to ja odchodzę i to nie ma nic wspólnego z tobą. Nie będę już więcej dla ciebie przykrym obowiązkiem.

- Co ona przed chwilą powiedziała?! Jak to odchodzi?! – krzyczały jego myśli.

Błyskawicznie poderwał się na nogi, podszedł do niej i chwycił dłoń, którą miała właśnie otworzyć drzwi.

- Nie pozwalam. Słyszysz? – odwrócił ją twarzą do siebie. Zobaczył, jak po jej policzkach bezgłośnie płyną łzy. – Jestem twoim mężem i zabraniam ci.

Ze złością wytarła wilgotne policzki i próbowała się odwrócić, aby odejść odejść, ale nie pozwoliły jej na to dłonie, mocno obejmujące jej ramiona.

- Jeśli martwisz się o swój honor, to możesz przestać. Powiem wszystkim, że zmusiło cię do tego moje karygodne zachowanie – szarpnęła się, próbując się uwolnić z jego uścisku.

- Wydawało mi się, że zrozumiałaś za pierwszym razem, iż nie życzę sobie, abyś gdziekolwiek odchodziła – złapał ją za podbródek, zmuszając, aby na niego spojrzała.

Maja powoli uniosła, uwolnioną dłoń i położyła ją na policzku męża.

- Myślałam, że wystarczy mi samo bycie przy tobie. Kiedy po mnie przyszedłeś do domu Abhiraja… wydawało mi się, że trochę ci na mnie zależy, ale ty znowu mówiłeś o obowiązku. Pomyślałam sobie, że to nic takiego, że wytrzymam, skoro mogę na ciebie patrzeć – z jej oka potoczyła się pojedyncza łza. – Kocham cię tak bardzo, że mogę oddać za ciebie życie, ale nie zgadzam się, aby być dłużej traktowana jak powinność. Wolę odejść – siłą zdjęła ze swojego ramienia, wciąż trzymającą ją dłoń.

Ostatni raz popatrzyła Byakuyi w oczy i bez słowa opuściła pokój.

Kuchiki stał zdezorientowany na środku sypialni. Nie mógł uwierzyć w to, co się stało. Nie czuł się tak, nawet po śmierci Hisany. Całą jego pierś ogarnął niezrozumiały ból.

- Jak ona mogła mi to zrobić?! Powinna wiedzieć, że jest dla mnie ważna. Przecież, nie wprowadziłbym do rodziny kogoś, kto na to nie zasługuje.

Po raz pierwszy w życiu, nie wiedział, co ma zrobić. Po chwili, w jego głowie odezwał się, zagłuszany wcześniej głos.

- Czy kiedykolwiek jej o ty powiedziałeś? Maja nie jest jasnowidzem, nie jest wstanie się domyśleć, że ją kochasz. Poza tym, całym swoim zachowaniem całkowicie przeczysz temu, co do niej czujesz.

Byakuya zdumiony uniósł głowę.

- Kocham ją?! Co za niedorzeczność. Nie będę mieszał do tego emocji. Wszystko mogę logicznie wyjaśnić.

- Idioto! Oszukujesz sam siebie! Doskonale wiesz, że ją kochasz! A teraz idź i jej to powiedz, zanim będzie za późno!

Na jego twarzy pojawił się zdeterminowany wyraz. Zdecydowanym ruchem otworzył drzwi i wbiegł do ogrodu. Rozejrzał się gorączkowo, poszukując żony.

Była tam. Pochylona nad stawem, zanurzała rękę w wodzie. Robiła tak zawsze, gdy było jej smutno i potrzebowała się uspokoić.

Ruszył bezszelestnie w jej kierunku. Podniósł ją i gwałtownie do siebie przytulił. Poczuł, jak krople wody z jej ręki, moczą mu, nieosłoniętą przez mundur, skórę na piersi.

- Nie możesz odejść – wyszeptał, wpatrując się w jej oczy.

Objął ja najciaśniej jak to możliwe i przybliżył do niej swoją twarz tak, że stykali się policzkami.

- Nie możesz mnie opuścić, bo ja cię kocham i należę do Ciebie, tak jak Ty należysz do mnie.