~Arogant~ Part 6.

Minął kolejny miesiąc. Key ciągle spotykał się z Oliwią na korepetycjach. Na początku próbował ją jeszcze podpytywać, ale dziewczyna ciągle zmieniła temat, więc w końcu zrezygnował. Mimo to coś się zmieniło. Wprawdzie ubrania dziewczyny były ciągle takie same i widząc je niezmiennie zgrzytał zębami, ale zaczęli ze sobą rozmawiać. Nie tylko o nauce. Tak normalnie. O wszystkim. Kibum’owi zawsze udawało się ją dłużej zatrzymać, wciągając w rozmowę. Odkryli, że mają ze sobą wiele wspólnego i zgadzają się ze sobą w różnych istotnych sprawach. Oczywiście sporo też ich różniło i często się sprzeczali, ale zawsze udawało się im dojść do porozumienia. Teraz ich czas był wypełniony nie tylko nauką, ale również śmiechem, przekomarzaniem i kłótniami.

Key siedział właśnie u siebie z chłopakami, kiedy rozdzwonił się jego telefon. Podniósł go i uśmiechnął się, widząc imię dzwoniącego.

- Hej. Co tam?

- Hej. Dzwonię, bo zapomniałam ci o czymś powiedzieć.

- Słucham?

- Muszę odwołać czwartkowe spotkanie.

- Coś się stało?

- Nie. To nic takiego. Muszę po prostu coś załatwić.

- Mogę ci w czymś pomóc?

- Nie, ale dziękuję – w jej głosie pobrzmiewał uśmiech. – Więc nie przeszkadza ci?

- Jak mus to mus – powiedział lekko, mimo że tak naprawdę czuł rozczarowanie.

- W takim razie widzimy się w przyszłym tygodniu?

- A może spotkamy się w weekend?

- Przykro mi, też o tym myślałam, ale obiecałam dziadkom, że przyjadę.

- No cóż. Trudno się mówi. To do poniedziałku.

- Pa.

- Cześć – zrezygnowany rzucił telefon na stolik.

- Coś się stało – Jonghyun lekko odwrócił głowę.

- Liv odwołała spotkanie.

- Liv? – brwi chłopaka powędrowały do góry.

- Oliwia.

- Wiem, że to o nią chodzi. Od kiedy mówisz na nią Liv?

- Właśnie? – Taemin dołączył się do rozmowy.

- Od… no bo… jakoś tak wyszło – lekko się zaplątał.

- Kibum, zdajesz sobie sprawę, że bardzo często ją wspominasz.

- Nieprawda – Key szybko zaprzeczył.

- Jong ma rację – Taemin na chwilę się zamyślił. – I kiedy tak się nad tym zastanowić, to zacząłeś jeszcze przed imprezą.

- Dokładnie – Jonghyun przytaknął. – Mówiłeś o niej nawet kiedy myślałeś, że nie jest atrakcyjna – lekko popukał się w głowę. – Ciągle pamiętam te twoje oczy jak mech.

- Chłopaki, dajcie spokój – pozornie lekkim gestem machnął ręka.

- Stary, a może ona ci się podoba? – Tae popatrzył na niego z zainteresowaniem.

- Nie! – nerwowo poprawił się na kanapie. – Dajcie spokój. Lubię ją, ale żeby mi się zaraz podobała…

- Skoro tak twierdzisz – ich spojrzenia były pełne sceptycyzmu.

Oliwia pochyliła się, ustawiając na nagrobku zapalony znicz, kiedy odezwał się Onew.

- Dzwonił Mat.

Dziewczyna lekko zesztywniała. – I co tam u niego?

- Pytał się, czy masz coś dla niego.

- Nie mam – padła szybka odpowiedź.

- Liv, daj spokój. Wiem, że znowu malujesz.

- Ja nie…

- Proszę cię – popatrzył na nią zbolałym wzrokiem. – Jak długo jeszcze będziesz to robić?

- Co robić? – odezwała się cicho.

- Karać się.

- Nie karzę się.

- Robisz to. Ukrywasz się za tymi okropnymi ubraniami. Ty uwielbiasz kolory, piękne rzeczy. Wystarczy popatrzeć na twój pokój. Cholera, twoja szafa w trzech czwartych jest wypełniona kolorowymi rzeczami. Kupujesz je, ale nie nosisz.

- Nie muszę…

- Myślałem, że jak zaczęłaś z powrotem malować, to reszta też wróci.. też się zmieni… ale ty ciągle – jego głos nieznacznie zadrżał. - Przestań. Minęło już dwa lata. Już wystarczy.

- A ty?! – Oliwia wykrzyknęła oskarżycielsko. – Kiedy ty dasz sobie spokój? Jak sam powiedziałeś, minęło już dwa lata – jej pierś unosiła się w szybkim oddechu.

Jinki opuścił ramiona, a w jego oczach zalśniły łzy. Stał tam w bezruchu, bezmyślnie wpatrując się w ziemię. Oliwia patrzyła na jego zrezygnowaną sylwetkę i poczuła jak zaczyna uchodzić z niej cała złość.

- Przepraszam – lekko go przytuliła. – Nie powinnam była.

- Nie przepraszaj – mocniej ją do siebie przytulił. – Masz rację.

Stali tak chwilę, kiedy Oliwia w końcu przerwała ciszę. – Zadzwonię do Mata.

- Naprawdę? – w jego oczach pojawiła się ostrożna nadzieja.

- Tak.

- W takim razie chodźmy zanim się rozmyślisz.

Wyszli z cmentarza ciągle ciasno objęci.

Kibum kolejny raz wściekłym krokiem przemierzał korytarz. Nie mógł uwierzyć w ironię tej sytuacji. Nie mógł uwierzyć w to co usłyszał. Po prostu nie mógł w nic uwierzyć.

Przyspieszył, kiedy dobiegły go głośne głosy. Stanął w drzwiach i skupił wzrok na rozgrywającej się scenie. Oliwia stała przy ścianie z hardym wyrazem twarzy i mocno zaciśniętymi pięściami. Dwa kroki od niej były dwie inne dziewczyny i rzucały jej nienawistne spojrzenia.

- Gadaj w końcu.

- Tym razem nie wykręcisz się ty kujonko!

- Na pewno wzięłaś go na litość – powiedziała pogardliwie. – Jaki facet poleciałby na kogoś takiego jak ty.

- Mimo że nie zasługujecie na odpowiedź – Oliwia zaczęła zimnym tonem. – To powiem wam. Nic takiego nas nie łączy – odwróciła się, chcąc odejść, ale zatrzymała ją ręka, która mocno zacisnęła się na jej nadgarstku.

Gwałtownie szarpnęła, ale nie udało jej się uwolnić. – Puść mnie – powiedziała sztucznie spokojnym głosem.

Key przez chwilę bezczynnie obserwował, ale poczuł jak coraz bardziej zaczyna podnosić mu się ciśnienie. Miał dość biernego przyglądania się. Szybko ruszył w ich kierunku.

- Nie ma szans, ty zdzi… - słowa dziewczyny urwały się, gdy Kibum strząsnął jej rękę z nadgarstka Oliwii.

- Nie dotykaj jej – jego ton był lodowaty.

Dziewczyny spojrzały na niego zaskoczone.

- Key – Oliwia lekko go odciągnęła. – Nie wtrącaj się.

- Liv, daj spokój – popatrzył na nią. – Przecież ona chciała cię uderzyć.

- Nic się nie stało – dziewczyna uśmiechnęła się do niego z wysiłkiem.

- Nic się nie stało?! – wybuchła jedna z dziewczyn. – Ty zdziro! Lepiej odczep się od Jinki!

- To co mnie z nim łączy lub nie, to nie jest wasz interes! – Oliwia w końcu nie wytrzymała. – Nie mam ani zamiaru, ani tym bardziej ochoty wam się tłumaczyć.

- Czyli to prawda?! Uwiodłaś go?! – dziewczyny znowu postawiły krok w jej kierunku.

Key opiekuńczym gestem odsunął ją za siebie. – Liv nie spotyka się z doktorem L., więc odczepcie się od niej.

- I niby skąd to wiesz?

Key poczuł jak zalewa go złość, kiedy te dwie studentki rzucały Oliwii nienawistne spojrzenia. Jego Oliwii.

- Liv nic z nim nie łączy, bo jest moją dziewczyną – wystrzelił pewnym siebie głosem.

Trzy zszokowane spojrzenia skupiły się na chłopaku. Oliwia głośno nabrała powietrza.

- Nie jestem! – wypaliła.

- Jesteś!

- Key, daj spokój – odezwała się jedna z dziewczyn. – Ona jest twoją dziewczyną? – pogardliwie kiwnęła palcem. – To chyba jakaś kpina. Każdy, kto cię zna, nigdy w to nie uwierzy.

- Nie przypominam sobie, żebym cię znał.

- Wszyscy cię doskonale znają – uśmiechnęła się przymilnie. – Ciebie i Jognhyun’a. I na pewno żaden z was nie spotykałby się z taką.. z taką..

- Liv jest moją dziewczyną.

- Nie je… - kolejne zaprzeczenie Oliwii zostało zagłuszone przez Kibum’a, który zgarnął ze stołu jej torbę i wyciągnął ją z sali.