~Zły człowiek~ part 3.

- Wróciłem – od drzwi rozległ się uśmiechnięty głos Taemina.

Od ostatnich wydarzeń minęło już sporo czasu i chłopak powoli wracał do swojego normalnego ja. W końcu docierało do niego to, co od początku próbowali wytłumaczyć mu jego hyung’owie. Czuł jakby ktoś w końcu zdjął mu jakiś ogromny ciężar, który od dłuższego czasu spoczywał mu na barkach. Teraz sam się zastanawiał jak wcześniej mógł być taki głupi i tak bardzo się zadręczać. Cała ta sytuacja wydawała mu się być jakimś koszmarnym snem, z którego w końcu się obudził. Jednak, gdyby ktoś się go zapytał jak mu się to udało, prawdopodobnie nie byłby tego w stanie wyjaśnić. Do głowy przychodziły mu przeróżne scenariusze.

Może tamtego dnia sięgnął już tej ostatecznej granicy, po której ma się przed sobą tylko dwa drogi: całkowity upadek albo uwolnienie się z matni? Może to dlatego, że ktoś go mocno pociągnął za rękę? A może w końcu sam zrozumiał, że już długo tak nie pociągnie i czas w końcu coś z tym zrobić? Pojawiało się wiele różnych scenariuszy i każdy był tak samo prawdopodobny. Nie miał zamiaru zbyt długo się nad tym rozwodzić. Teraz ważne było to, że ma już większość tego bałaganu za sobą i może nareszcie oddychać pełną piersią. Tylko to się liczyło, dlatego nie miał zamiaru poświęcać temu ani minuty więcej. Przecież to dziewczyny marnują czas na roztrząsanie takich rzeczy, a on, Lee Taemin na pewno nie był jakąś babą.

Z takimi pozytywnymi myślami energicznym krokiem skierował się do kuchni, skąd dolatywały go niezwykle zachęcające zapachy.

Jego pojawienie się dodatkowo oznajmiło głośne burczenie w brzuchu.

- Taemin-a, dobrze, że już jesteś – Key powitał go szerokim uśmiechem.

Maknae zaczął zaglądać do garnków, które były źródłem nęcących woni.

- Gdzie?! – Key uderzył go w rękę trzymaną w dłoni łyżką.

- Ale hyung, jestem głodny! Cały dzień nic nie jadłem.

- Nie jesteś jeszcze na granicy życia i śmierci, więc wytrzymasz jeszcze trochę.

- Ale hyung….!

- Nie dyskutuj! Idź szybko wziąć prysznic i przebierz się.

- Po co? Nie wystarczy jak umyję ręce?

- Nie, za niecałe 40 minut przychodzą goście.

- Goście? Jacy goście? – zapytał, cały czas próbując zanurzyć łyżkę w zawartości jednego z baniaków.

- Kilku chłopaków z U-Kiss.

Łyżka z głośnym plaśnięciem wpadła do gotującej się zupy.

- Że kto?! – krzyknął z pretensją do Key.

- I to właśnie jest Taemin jakiego znamy i kochamy – ironicznie powiedział starszy chłopak.

- Hyung!

- Aaaaa!! Nie wiem! Idź stąd, bo mi przeszkadzasz. Muszę to skończyć, a chcę się jeszcze przebrać.

- Ale…

- Powiedziałem coś. Idź się pytać Onew hyung’a.

Taemin z furią wyparował z kuchni. Nie mógł w to uwierzyć. Jak oni mogli mu to robić? Co to ma znaczyć?

- Hyung! Onew hyung! – zaczął z krzykiem wołać lidera.

- Co? Dlaczego się tak wydzierasz? – rzekomy sprawca zamieszania wystawił głowę ze swojego pokoju.

- Hyung! – całą swoją sylwetką wyrażał nic tylko urazę i złość. – Jak mogliście?! No jak?

- Key! – Onew krzyknął z poirytowaniem.

Kibum ostrożnie wyłonił się z kuchni.

- Wymknęło mi się. Naprawdę hyung – rzucił skruszone spojrzenie. – Zresztą, chyba lepiej, że się teraz dowiedział. Widzisz jak się wydziera. Chyba lepiej, że robi to teraz, a nie w obecności chłopaków – obrzucił szybkim spojrzeniem głównego krzykacza. – Jak dla mnie, to ostatnio jest aż za żywotny – pokiwał do siebie głowa i oblizując łyżkę wrócił do swojej pracy.

Tamin założył ręce i ze złością tupał nogą. Jego oczy ciskały błyskawice.

- Nie patrz się tak na mnie młody człowieku. Nie zapominaj kto tu jest starszy – ostrzegł go Onew.

- Hyung!

- Lee Taemin! Nie tym tonem.

- Przepraszam – wyrzucił ręce w górę. – Ale dlaczego? Wytłumacz mi. Dlaczego ich zaprosiliście?

- Bo tak trzeba było zrobić – w głosie Jinki było słychać uspokajające nuty.

- Trzeba? Nic nie było trzeba. To zupełnie zbyteczne. Dlatego teraz zadzwoń do nich… – Taemin zaczął obszukiwać Onew w poszukiwaniu komórki. – i powiedz, że niestety musisz odwołać zaproszenie, bo… nie wiem… bo Minho hyung źle się czuje.

- Mnie w to nie mieszaj – z drugiego pokoju rozległ się stanowczy głos.

- To powiedz, że pękła rura albo że mamy myszy… Nie wiem… cokolwiek.

- Taemin-a, a gdzie podziały się twoje gadki o byciu mężczyzną i radzeniu sobie z problemami?

- Jestem mężczyzną!

- Więc zachowuj się jak on! W końcu nikt cię nie zje.

- Ale hyung, ty nic nie rozumiesz…

- Doskonale wszystko rozumiem. Twierdzisz, że sobie wszystko poukładałeś i już jest w porządku, więc pokaż nam i sobie, że tak jest.

- To wcale nie znaczy, że muszę się z nim widzieć – wycedził przez zęby.

- To dokładnie to znaczy. Na Boga, przecież nie każę ci, żebyś brał z nim ślub albo poszedł z nim do łóżka. Nie jestem jakimś alfonsem. Chociaż… może jakbyś się z nim przespał to wszystko samo by się rozwiązało – w zamyśleniu zaczął skubać wargę.

- Hyung!

- No co? Sam mi krzyczysz od jakiegoś czasu, że jesteś mężczyzną i tak mamy cię traktować. Zatem, skoro jesteś dorosły to powinieneś wiedzieć o takich rzeczach.

- Hyung!

- Przestań mi w końcu hyung’ować i idź się wreszcie wykąpać, bo nie zdążysz i twoja miłość pomyśli, że jesteś flejtuchem – na jego ustach pojawił się złośliwy uśmieszek.

- On nie jest moją miłością – jego oczy niebezpiecznie się zwęziły.

- Tak, tak… idź już – machnął ręką w stroną łazienki i głośno zatrzasnął drzwi do swojego pokoju.