~L like player?~ Rozdział 12.

- Dlaczego powiedziałaś mu, że go lubisz?

- Co? – Hana cofnęła się zaskoczona. – Ale ja go nie lubię.

- Słyszałem na własne uszy, jak to mówiłaś – w jego głosie pobrzmiewał ból.

- Boże, myślałam, że jesteś aktorem.

- Aktorem? A co to do cholery ma do rzeczy?!

- Granie w dramach powinno cię nauczyć, że jak już podsłuchujesz, to rób to przynajmniej porządnie.

- Co?

- Trzeba było wysłuchać do końca, a nie wychodzić na samym początku.

- Do końca?

- Tak się składa, że ominęło cię najlepsze.

- Dziewczyno, usłyszałem jak wyznajesz uczucia temu bubkowi.

- Nic mu nie wyznawałam.

- To co to w takim razie było?

- Lubię cię…

Na twarzy Dong Wook’a pojawił się szeroki uśmiech. Poderwał się i rzucił na Hanę, obejmując ją mocno w pasie.

- Wiedziałem. Wiedziałem, że mnie kochasz – jego ręce zaczęły błądzić po jej ciele.

- Puść mnie – Hana zaczęła się szarpać, próbując się uwolnić. – Nie to miałam na myśli.

- Ależ kochanie, nie musisz udawać  – przycisnął swoje wargi do jej szyi. - Ja czuję to samo.

- Ja. Nic. Nie. Czuję. – dalej mocowała się, starając się go odepchnąć.

- Nie martw się. Powiedziałaś, że mnie lubisz – uniósł głowę, kierując się do jej ust. – Tylko to się liczy.

Hana odwróciła głowę, unikając niechcianych pocałunków.

- Jeśli mnie zaraz nie puścisz, to pożałujesz.

Dong Wook był jakby w amoku. Słowa dziewczyny w ogóle do niego nie docierały. Hana w końcu zaczęła mieć serdecznie dość jego zachowania. Uniosła kolano i uderzyła go w jego najczulsze miejsce. Nie na tyle mocno, żeby wyrządzić jakieś trwałe szkody, ale wystarczająco silnie, żeby ją puścił, zginając się z bólu.

- Powiedziałam, żebyś mnie puścił! - na nieszczęście dla Dong Wook’a złość dziewczyny jeszcze nie przeszła.

Zamachnęła się i zdzieliła go pięścią w szczękę. Z jego ust wydobył się tylko cichy jęk, kiedy obolały osuwał się na podłogę.

- Co zrobił? – L gwałtownie odwrócił się w stronę drzwi. – Zatłukę tego bubka!

Hana chwyciła go za rękę, próbując go zatrzymać.

- Kochanie, puść mnie. Ja go normalnie zatłukę.

- Oppa!

Myungsoo powoli się odwrócił i skupił na niej spojrzenie.

- Ja go kopnęłam. Pół godziny leżał na podłodze. Siniak zniknął pewnie dopiero kilka dni temu – ostrożnie puściła jego rękę. – A teraz dzięki tobie dorobił się następnego – na jej twarzy pojawił się nieśmiały uśmiech.

- Wiem, ale to nie zmienia faktu, że cię dotknął.

- Ale już nigdy więcej tego nie zrobi.

- Wiem, bo tak mu dołożę, że…

- To już nie ważne – usiadła na brzegu łóżka. – Zresztą, nie wściekałbyś się teraz, gdybyś wtedy nie podsłuchiwał albo przynajmniej został do końca.

- Więc teraz to moja wina?

- Nie. Po prostu tak jak Dong Wook usłyszałeś to, co chciałeś i zignorowałeś całą resztę.

- Resztę? Wiesz, że miałem prawo tak zareagować, słysząc z twoich ust słowa lubię cię.

- Chciałam mu powiedzieć, że lubię go wyłącznie jak starszego brata – lekko się skrzywiła. - W sumie teraz to już nie jestem tego taka pewna.

- I bardzo dobrze! Właściwie to zabraniam ci go lubić w jakikolwiek sposób!

- Zabraniasz mi?

- Tak! – ciężko opadł na łóżko koło niej. – Jedyną osobą, która ma prawo usłyszeć z twoich ust takie słowa jak lubię cię, pragnę cię  – zawahał się i spojrzał jej w oczy. – Kocham cię jestem ja.

Dziewczyna poderwała się zaskoczona, ale Myungsoo chwycił ją za rękę i usadził z powrotem.

- Hana-ya, nie wiem dlaczego to powiedziałaś, ale chyba spodziewałaś się, że w naszym przypadku nie będzie czegoś takiego jak zapomnijmy o tym i to nie miało znaczenia.

- Nie wiem o czym mówisz – zaczęła zmieszana.

- Myślę, że jednak wiesz. I szczerze mówiąc, to nie byłem jedyną mijającą się z prawdą osobą, mam rację?

- Ja… nie wiem o czym… - zanim skończyła mówić, Myungsoo pochylił się i złożył na jej ustach pocałunek.

Jedno muśnięcie warg. Potem drugie i trzecie, i jeszcze jedno. Dziewczyna słodko westchnęła i otworzył usta, wpuszczając do środka jego język. Ich ciała wciąż były od siebie oddalone o parę centymetrów i stykali się jedynie ustami, ale mimo to ich oddechy przyspieszyły, a serca zaczęły szybciej bić.

L zmusił się, żeby przerwać pocałunek i odsunąć się od dziewczyny.

- Widzisz? – uniósł dłoń i przejechał kciukiem po jej wciąż rozchylonych wargach.

Hana cofnęła się zaskoczona i skuliła się w rogu łóżka.

- Proszę – popatrzyła na niego błagalnie. – Więcej tego nie rób.

- Dlaczego? – zapytał zaszokowany.

Dziewczyna nerwowo przeczesała włosy i żałośnie na niego spojrzała.

- Kochanie, co się stało? To przez Dong Wook’a? – zaprzeczyła ruchem głowy. – Więc co? Ktoś inny coś ci zrobił? Boże, może to jacyś sassaeng fani?!

- To ty.

- Ja? Jak to ja?

- Robisz to wszystko – machnęła zniecierpliwiona rękami. – Chcesz mnie bronić. Przyłożyłeś Dong Wook’owi. I do tego jak mnie całujesz to zapominam jak się nazywam. Robisz to wszystko, sprawiając, że coraz bardziej cię lubię, że cię kocham, a potem jak już cała ta afera całkiem zostanie zapomniana, to my też…

- Co my też? – zapytał zniecierpliwiony.

- Rozstaniesz się ze mną.

- Co też ci przyszło do głowy? Przecież tak się nie stanie.

- Oczywiście, że tak będzie.

- Mówię ci, że nie! – zaczął unosić głos.

- A ja mówię ci, że tak będzie! – Hana nie była mu dłużna.

- Na jakiej podstawie tak myślisz?!

- Bo mnie nie kochasz, ot co!

- Co to za głupota! – poderwał się wściekły. – Oczywiście, że cię kocham – nagle wyprostował się zaskoczony. – Kocham cię – powiedział bardziej do siebie niż do dziewczyny. – Ja. Cię. Kocham – ostrożnie usiadł i uniósł na nią spojrzenie. – Cholera – pochylił się, położył ręce na plecach Hany i przyciągnął ją do siebie.

Dziewczyna klęczała, opierając się górną połową ciała o jego klatkę piersiową. Badawczo popatrzył jej w oczy i jeszcze ciaśniej ją objął. Powoli uniósł jedną rękę i założył jej włosy za ucho, pieszcząc palcem policzek.

- Kochanie, nie mam w planach zrywania z tobą. Ani teraz, ani nigdy, więc lepiej zacznij się przyzwyczajać do tej myśli – lekko się uśmiechnął.

- Teraz tak mówisz, a co będzie później?

- Później będzie tak samo. Kobieto, właśnie powiedziałem ci, że cię kocham. Pierwszy raz w życiu takie słowa wyszły z moich ust.

- Cały czas to powtarzasz.

- Niby komu?

- Na koncertach, fan meetingach, w programach – wyliczała na palcach.

- Ja z tobą normalnie nie mogę!

- No co?! – wyzywająco uniosła podbródek.

- Czy ty nawet nie możesz jak normalna dziewczyna przyjąć wyznania miłości?

- To teraz nie jestem normalna?!

L gwałtownie ją puścił i podniósł się na równe nogi. Pozbawiona podparcia dziewczyna upadła twarzą na łóżko. Chłopak stanął nad nią z założonymi rękami.

- Widzę, że nie ma innego wyjścia. Chyba muszę ci przyłożyć. Może wtedy coś do ciebie dotrze, bo widzę, że po dobroci nie idzie.

Hana uniosła głowę i spiorunowała go wzrokiem.

- Nie odważysz się – wysyczała.

- Oczywiście, że się odważę. Tylko widzisz, jak z tobą skończę – pochylił się do jej ucha. – To będziesz mnie błagać o więcej – lekko przygryzł delikatną skórę na szyi.

Poczuł jak dziewczyna delikatnie zadrżała i uśmiechnął się z satysfakcją. Przewrócił ją na plecy i nieznacznie się nad nią pochylił. Ściągnął kosmyk włosów, który przykleił się do jej pełnych warg.

- Kochanie, co muszę zrobić, żebyś mi uwierzyła? – z jego głosu i oczu wyzierała desperacja. – Proszę, powiedz mi.

- Ty… ty mówisz to naprawdę?

- W życiu nie byłem tak poważny jak w tej chwili.

- I kochasz mnie?

- Tak. Kocham cię i chcę już zawsze być z tobą.

- Nie oszukujesz mnie?

L wciągnął głęboko powietrze, próbując się uspokoić. Cóż, taka była jego dziewczynka. Z zewnątrz twardzielka, ale jeśli lepiej ją poznać, to dociera się do pokładów niepewności, które z całej siły stara się ukryć.

- Hana, popatrz na mnie – chwycił ją za ramiona i uniósł do pozycji siedzącej. – Zrobię wszystko, żeby cię przekonać. Kocham cię. Właściwie to sam jestem tym zaskoczony. Wiesz, nie mam z czym tego porównać, więc w sumie to mogę się mylić – psotnie się do niej uśmiechnął.

Dziewczyna uniosła zaciśniętą pięść i zdzieliła go w ramię.

- Auuu… to bolało! – wykrzyknął z pretensją.

- I miało boleć, ty.. ty..

- Boże, jak ja cię kocham – mocno ją przytulił. – Powiedz, że mi wierzysz.

- No dobra – próbowała nadać swojemu głosowi ton fałszywej łaskawości. – Wierzę ci.

Ramiona chłopaka zaczęły drżeć od śmiechu.

- Śmiejesz się ze mnie? – odepchnęła go i popatrzyła w jego roześmiane oczy.

- Nie śmieję się, po prostu się cieszę – złożył szybkiego całusa na jej odętych ustach.

- Przecież widzę, że się śmiejesz – powiedziała z pretensją.

- Hana-ya, cieszę się. Popatrz, te pismaki, które wywołały tą całą aferę, teraz mogą się pocałować, nie powiem w co.

- Jak to?

- Myśleli, że uda im się na mnie zarobić, a przez przypadek sprawili, że teraz… - zawahał się na chwilę.

- Co teraz? – zapytała zniecierpliwiona.

- Jestem p r a w i e najszczęśliwszym mężczyzną na świecie.

- Prawie? Jak to prawie.

- Bo widzisz. Kocham swoją dziewczynę i jej to mężnie wyznałem – przy słowie mężnie dziewczyna uniosła powątpiewająco brwi. – Byłem szalenie mężny – wypiął dumnie pierś. – Racz zauważyć, że to mój pierwszy raz, oczywiście, że byłem mężny.

- No dobra, niech ci będzie. To co z tym prawie?

Twarz L wykrzywiła się, ukazując zasmucenie.

- Ale ona niestety nie powiedziała mi tego samego. Boże – otworzył szeroko oczy. – A co jeśli mnie nie kocha? Co jeśli to jednostronna miłość?! – chwycił ją za ramiona. - Hana, weź jej coś powiedz! Znasz ją. Przemów jej jakoś do rozsądku.

Dziewczyna przez chwilę patrzyła się na niego zaskoczona.

- Boże, jaki ty durny jesteś – popchnęła go, przewracając na plecy i podniosła się na nogi.

- Durny? Kobieto! Ja tu cierpię – złapał się za serce teatralnym gestem. – Mogę właśnie przeżywać jednostronną miłość! Wiesz jak to jest, kiedy nie wiesz, czy twoja ukochana czuje to samo?

- Wiem! Wyobraź sobie, że od dłuższego czasu zmagam się z takimi myślami.

- Hana, nie mów! Ty też kogoś kochasz? Co to za jeden? Powiedz mi! Przemówię mu do rozsądku – uniósł prawą rękę do góry. – Słowo honoru. Obiecuję ci, że będzie się czołgał przed tobą na kolanach.

- Cholera, przestań już pajacować – tupnęła nogą.

Twarz Myungsoo nagle spoważniała. – To powiedz to.

- Co? – chwycił ją za rękę i pociągnął na łóżko.

- Powiedz, że mnie kochasz. Proszę – jego oczy były wypełnione uczuciem.

Czekał z zapartym tchem na jej odpowiedź. Hana zawstydzona opuściła głowę.

- Kocham cię – rozległ się jej cichy głos.

Myungsoo chwycił jej podbródek i uniósł go do góry.

- Powiedz to jeszcze raz – uroczo się uśmiechnął.

- Kocham cię.

- Ja ciebie też – wyszeptał zanim jego usta zaczęły ją zapamiętale całować.

___________________

Do tych wszystkich, którym udało się dotrwać do tego momentu: to koniec :D Mam nadzieję, że czytając, bawiliście się równie dobrze jak ja pisząc o perypetiach naszego Myungsoo.

W tym miejscu dziękuję też Anulak i Martan za wsparcie i dobre słowo, które słyszałam od nich na każdym etapie pisania, Dziewczyny jesteście wielkie :*

Jeśli się Wam spodobało, to zapraszam do przeczytanie moich innych krótszych i dłuższych historii.

P.S. Wiem, wspominałam wczoraj, że będzie SCENA, ale jakoś tak mi się nie wpasowała, ale nic straconego, bo malutki epilog się pisze ;)