~A nalegałem na Portugalię...~ Part 1.

Jeśli zabierając się do czytania poniższego tekstu, oczekujecie jakiejś głębi emocjonalnej, to nie róbcie tego. Założeniem, planem i zamysłem na to opowiadanie jest tylko i wyłącznie niczym nieskrępowana fizyczność. Jeśli jakimś przypadkiem uda Wam się dorobić do tego jakieś drugie dno, to, na Boga, od razu się z niego podnieście(!), bo absolutnie czegoś takiego nie miałam na myśli.

A teraz - jeśli jednak nie przeszkadza Wam wskoczenie do jeziorka nazywającego się Orgia Zmysłów to zapraszam na wprowadzenie do historii.

Part 1. gdzie Key odkrywa zalety polskiej gościnności.

- Gdzie to do cholery jest? – Minho nerwowo szeleścił mapą.

- Mówiłeś, że jesteśmy niedaleko – Key wydął w poirytowaniu usta.

- Bo jesteśmy! Wiem to! To wszystko przez tą mapę, nie mogę się w niej połapać.

- Mówiłem ci! Mówiłem, żeby pojechać do Portugali, ale nie, ty się uparłeś!

- Cicho! Zaraz się zorientuję, gdzie dokładnie jesteśmy.

- Mogliśmy teraz leżeć na plaży i się wygrzewać, ale nie! Zachciało ci się zwiedzania. Plaże są nudne, jęczałeś. Lećmy do Polski, tam wszyscy lubią piłkę nożną i niedawno było Euro. Będziemy się świetnie bawić – wyrzucił ręcę do góry.  –  Minho! Obiecałeś, że będę się świetnie bawił!

- Przestań jęczeć i lepiej się spytaj kogoś o drogę!

- Dlaczego ja?

- Bo jesteś lepszy w angielskim.

- Cholera!

- Kim Kibum!

- Dobra, dobra! Już idę!

 Zuzanna już od dłuższej chwili kątem oka obserwowała osobliwą parę. Jej uwagę przyciągnął język, którym się posługiwali. Koreański. Nie na co dzień słyszy się go na żywo. A tylko wyszła na ryneczek, żeby kupić kilka jabłek. Przystanęła, żeby odpisać na smsa i coś takiego jej się przytrafiło. To chyba jej szczęśliwy dzień.

- Excuse me? – zagadnął ją jeden z chłopaków.

Uniosła głowę i rzuciła mu pytające spojrzenie.

- Where I can find Klo.. Kl.. Klo.. – odwrócił się poirytowany w stronę drugiego. – Minho-ya! Daj tą mapę.

Minho podszedł do nich szybkim krokiem i podał Kibum’owi mapę.

- I’m looking for this street – pokazał palcem nazwę interesującej go ulicy.

- Widzicie te bloki? – Zuzanna wskazała za siebie. – To tuż za nimi – uśmiechnęła się do nich przyjaźnie.

- Widzisz! – Minho wykrzyknął triumfalnie. – Mówiłem ci, żebyś się zdał na mnie!

- Dobra, nie chełp się tak – Key machnął lekceważąco ręką, ale po chwili na jego twarzy pojawiło się zaskoczenie. – Czekaj, a skąd wiesz co ona powiedziała? Bo choćby nie wiem jak była ładna, to przecież nie wyczytałeś tego z jej twarzy.

Dziewczyna cicho zachichotała, a Minho pokiwał ze zrezygnowaniem głową.

- Kibum-a, przecież ona odpowiedziała ci po koreańsku.

- Acha – pokiwał lekko głową. – Zaraz! Jak to po koreańsku?! – jego policzki lekko się zaczerwieniły. – W takim razie, ty.. ty… ty zrozumiałaś…

Zuzanna pokiwała głową i posłała mu zalotny uśmiech. – Dziękuję za komplement.

- Nie ma za co – bąknął.

- A teraz powiedzcie mi, gdzie chcecie dokładnie iść. To dość długa ulica, a tak się składa, że macie szczęście, bo też na niej mieszkam.

- Na adresie, po nazwie ulicy jest zapisane 13/89 – odparł Minho.

- O – spojrzała na nich zdziwiona. – Naprawdę?

- Tak. Wiesz gdzie to jest? – Key popatrzył na nią z nadzieją w oczach.

- No cóż chłopaki, chyba naprawdę macie szczęście.

- Co? – chłopacy zapytali w tym samym czasie.

- Tak się składa, że mieszkam piętro niżej.

- Minho hyung?

-Tak?

- Chodź ze mną pograć.

- Przecież widzisz, że ćwiczę.

-Widzę, ale mi się nudzi.

-To napisz do Jonghyuna i zagrajcie online.

- Hyung, tutaj jest po szóstej, więc w Korei jest po pierwszej w nocy.

- A, racja. To nie wiem – Minho wzruszył ramionami.

Key odwrócił się, wszedł do przedpokoju i zaczął zakładać buty.

- A ty gdzie się wybierasz?

- Na dół – odburknął i wyprostował się.

- Na dół? Na dwór?

- Nie. Na dół. Do naszej sąsiadki. Powiedziała, żeby wpadać jak tylko będziemy mięli ochotę.

- Ale…

- Ja właśnie mam na to ochotę – odwrócił się i trzasną za sobą drzwiami.

- Hej. Coś się stało?

- Hej. Powiedziałaś, że jak tylko będziemy mięli ochotę…

- Oczywiście, ale myślałam, że będę pierwsza musiała się do was wprosić, bo minęły już dwa dni…

- Aaa – z zakłopotaniem przeczesał włosy. Chciałem od razu przyjść, ale Minho powiedział, że nie wypada, że nie wiemy jak u was z tym jest i tak namnożył chyba z dziesięć powodów.

- Uff.. to dobrze, bo już zaczęłam myśleć, że odniosłam mylne wrażenie i jednak nie uznaliście mnie za sympatyczną osobę.

- Nie! Od razu cię polubiłem – błysną pewnym siebie uśmiechem.

- To fajnie, bo ja ciebie też polubiłam.

- Nie przeszkadzam ci?

- Boże, przepraszam! Ale ze mnie idiotka! Wchódź! – otworzyła szeroko drzwi, wpuszczając go do środka.

- To jak to się stało, że tak dobrze znasz koreański? – Key wygodnie rozparł się na kanapie.

- To chyba dzięki mojemu tacie – Zuza usadowiła się bokiem, żeby dobrze go widzieć.

- Też go zna?

- Nie – pokręciła głową. – Kilka lat temu praca wymagała od niego kilkomiesięcznych wyjazdów i raz pojechał właśnie do Korei. Nałożyło się to akurat na wakacje, więc wybrałyśmy się z mamą do niego. Hmm.. – kilka razy uderzyła się palcem w usta. – Byłyśmy tam całe dwa miesiące. Najlepsze wakacje mojego życia.

- Naprawdę?

- Tak. Co tu dużo mówić – szeroko się do niego uśmiechnęła. – Zakochałam się w twoim kraju.

- Tylko w kraju?

- Podoba mi się wasz sposób ubierania.

- Coś jeszcze?

- Bardzo lubię też wasze kino.

- Tylko kino?

- Muzyki też słucham.

- Tak? A czego konkretnie? – zapytał nonszalanckim tonem.

- Ostatnio słucham 3rd Line Butterfly.

- A oprócz tego?

- Uwielbiam Nell.

- Acha – westchnął ciężko z rozczarowaniem.

Pokój nagle wypełnił się cichym chichotem dziewczyny.

- Dlaczego się śmiejesz? – zapytał zdezorientowany.

- Bo tak fajnie się z tobą droczyć.

- Droczyć?

- Oczywiście, Kim Kibum-ssi, alias Key z SHINee – mrugnęła do niego. – Wiem, kim jesteś.

- Ładnie się tak drażnić ze swoim oppą?

- Oppą?

- Tak, oppą – oznajmił buńczucznie.

- W sumie może być… - zawahała się. – Oppa.

Key uśmiechnął się z satysfakcją i jeszcze bardziej się rozparł, kładąc ramię na oparciu kanapy.

- Kogo z SHINee lubisz najbardziej?

- Onew, jestem jego fanką.

- Onew?! A ja to co? Mnie nie lubisz?

- Powiedziałam – zaczęła powoli. – Że darzę Onew fanowskim uczuciem.

- Już to mówiłaś – wydął wargi.

- Fanowskim – powiedziała z naciskiem. – Uczuciem.

- No przecież… - nagle na jego twarzy pojawiło się zrozumienie. – Aaaaaaaa, fanowskim, tak?

- Dokładnie – przytaknęła.

- A mnie?

- Cóż, powiedzmy – lekko zmrużyła oczy. – Że lubię chłopaków, którzy są pewni siebie, wiedzą czego chcą i sięgają po to.

- Sięgają? – pochylił się lekko do przodu.

- Tak.

- W takim razie pozwolisz…

Jego ręka uniosła się z oparcia i błyskawicznie zawędrowała na jej szyję. Przyciągnął ją odrobinę do przodu, równocześnie bardziej się pochylając.

- Ależ, nie krępuj się.

Kiedy tylko skończyła mówić, usta Key gwałtownie przywarły do jej warg.